به گزارش مهرنوشت، باغ‌ها یکی از جلوه‌های خاص برای بررسی شیوه‌های زیستی گذشتگان و ابزاری جهت شناخت پیشینه قرن‌ها تمدن، فرهنگ و هنر آدمی بشمار می‌آیند و باغ‌ها در ایران گذشته نیز علاوه بر فضایی برای عملکرد آن که انسان‌ها در آن دمی می‌آسایند و تفرج می‌کنند، خود مفهومی برآمده از فرهنگ و شکل‌گرفته از آداب و سنن مردمانش است.
صدیقه رمضانخانی نویسنده و پژوهشگر فرهنگ عامه یزد در گفت‌وگو با ایسنا در این باره تصریح کرد: باغ‌های ایرانی گذشته از اندیشه‌های شکل‌گیری‌شان دورنمایی از آرمان‌های ایرانیان هستند که بی‌تردید با نگرشی متفاوت از یک باغ‌ساز اروپایی و بی‌تأثیر از باورها، اعتقادات و آداب و سنت‌های مردمانش شکل نگرفته است و احتمالا این نوع نگرش در حفظ و نگه‌داری باغ‌ها به‌خصوص باغات در کویر نقش مهمی داشته است.
وی افزود: در واقع این تلاش برای حفظ داشته‌های فرهنگی در همه ساختارهای زندگی به هر ایرانی از این امکان را می‌بخشد تا تمام ابعاد زندگی خویش را با فرهنگ و هویت خود تلفیق دهد و بیش‌از هر چیزی این پیوند را ما می‌توانیم در سرزمینی چون یزد ببینیم که پیوند فرهنگ ایرانی و اسلامی به‌سبب سکونت چندین قرن اقلیت زرتشتی در آن و رابطه تنگاتنگ فرهنگی آنان با مسلمانان بیشتر خود را نمایان می‌سازد.
رمضانخانی خاطرنشان کرد: شاید بتوان گفت باغ‌های یزد نمونه‌های بسیار جالب از این تأثیر و تأثیرات هستند که در ساختار بنا و عمارت‌ها، نماسازی ها، نقوش تزیینی، آب‌نماها و حتی نوع درختان و گل‌بوته های کاوش نشده در فضای باغ خود را به نمایش می‌گذارند.
وی اظهار کرد: در واقع همه این عناصر نه تنها منطق ما با آب‌وهوا و طبیعت منطقه که همسو با باورها و اعتقادات و حتی آرمان‌های سازندگان باغ در پردیسی مقدس و آرمانی با نظم و آراستگی جای می‌گیرند و به تبع آن عناصر دیگری را پدید می‌آورند.
